Mijn 'dagboek'

9 Augustus, woensdag- Dag 147 (Alexandroupolis)

De tijd op Samothraki is een bijzondere geweest. Een plek die voor ons veel heeft veranderd, op een goede manier. Ik heb in twee weken meerdere keren het ‘’beste gevoel wat ik ooit heb gehad’’ mogen meemaken. Mensen mogen ontmoeten die vanaf het eerste moment hebben gevoeld als familie en ik weet dat waar we ook zijn, we er altijd zullen zijn voor elkaar. Twee weken die niet uit te leggen zijn in woorden, maar in verhalen wanneer we terug in Amsterdam zijn.


12 Augustus, zaterdag - Dag 150 (Alexandroupolis)

Begonnen met fluit spelen. Flo en ik maken nog steeds veel muziek samen. We proberen meer grenzen te verleggen door verschillende nummers te oefenen, electronische muziek, SBTRKT.


13 Augustus, zondag - Dag 151 (Alexandroupolis)

Je deelde wat geheimen,
maar liet nog zo veel achter.
Zal je op me wachten?
Tot ik terug kom
en me ontvangen
met open armen.
Je mysterie en warmte,
waar ik nu alweer
naar terug verlang.
(Samothraki)


14 Augustus, maandag - Dag 152 (Nea Peramos)

Het geeft een goed gevoel dat we richting Bulgarije aan het gaan zijn. Het voelt als ‘richting huis’ gaan, maar ik weet ook dat het nog lang niet zo ver is en dat is oké. Ik kan nu meer genieten en makkelijker de sterke drang om terug te willen naast me neer leggen, meer genieten, meer in het nu zijn.
Ik voel me heel positief anders sinds Samothraki. Ik heb een goede mind-set, voel me zekerder, meer onafhankelijk, meer een persoon. Ik mis mensen wel, maar in positieve zin. Ik weet dat mensen er voor me zullen zijn als ik thuis ben en alle momenten van wederzien zullen warm zijn en vol met liefde en geluk.


15 Augustus, dinsdag - Dag 153 (Stavros)

Ik vind het leuk om te zien dat Florian zo veel meer energie en motivatie krijgt om nieuwe dingen te proberen tijdens het spelen op straat, als mensen een groep om hem heen hebben gevormd. Ik zit nu voor het eerst bijna naast Flo terwijl hij speelt. Ik heb net twee kleine vriendinnen gemaakt. Vas en Erika, die naast me op de grond kwamen zitten om naar Flo te luisteren. Ik vind het bijzonder dat kinderen tegen me blijven praten, in dit geval in het Grieks, terwijl ze weten dat ik ze niet versta. Vas is wat ouder, ik denk 13 en kan een beetje engels. Soms zou ik willen dat iedereen makkelijk met elkaar contact legt, zonder dat er een angst bij komt kijken dat diegene iets van je wil. Zoals deze meisjes, die hun snoep met me delen, samen foto’s willen maken en me plaatjes laten zien op hun telefoons. Het is ook verfrissend om niet ‘’Aaaah Netherlands! Amsterdam? You smoke weed?” te horen op de vraag waar je vandaan komt, maar vragen te krijgen als; of het daar koud is, waar het ligt en of wij in Nederland ook een zee hebben.


20 Augustus, zondag - Dag 158 (Thessaloniki)

Erling uit Noorwegen en Ofek uit Israel ontmoet op het strand. Erling omschrijft landen waar hij nog niet is geweest als ‘grey countries’. Als hij zelf vindt dat hij het land echt heeft ‘verkend’ dan krijgt het een kleur, niet als hij er slechts door heen is gereisd. Ik voel me heel erg verbonden met die omschrijving. Ik verbind als ik terug denk aan landen vaker geur met een land dan kleur, maar ik kan me er wel in vinden. Hij geeft Griekenland de kleur blauw, dezelfde kleur als die ik in mijn hoofd had voor het land toen hij begon met zijn verhaal, maar misschien komt dat onbewust door alle blauw-witte vlaggen die bij elk restaurantje te vinden zijn.


27 Augustus, zondag - Dag 165 (Rila)

Sinds 23 Augustus zijn we in Bulgarije. Bij sommige landen voel ik me gelijk goed, Bulgarije is daar een van. Het voelt als een land waar ik ‘hoor’. De temperatuurwisselingen zijn vreemd. In Griekenland was het elke dag en nacht rond de 30 graden, nu is het overdag 34 en ’s nachts 14. We worden tot nu toe bijna nergens aangestaard met de camper voor het eerst in een hele lange tijd. Mijn beeld over Bulgarije is best wel ‘ingekleurd’ door anderen en dat is de enige reden waarom ik af en toe als er politie langs de weg staat of we de auto ergens achterlaten angstig voel, maar eigenlijk is er geen reden toe. We waren gewaarschuwd voor corrupte politie en een uitgebreide zoektocht bij de grensoversteek vanuit Griekenland, maar ze zwaaiden na een korte paspoort check en zeiden ‘veel plezier’.
In Nederland zie je soms op de weg honden rennen naast fietsen, hier spannen mensen paarden achter hun auto.


26 Augustus, maandag - Dag 166 (Rila)

Twee Bulgaarse mannen meegenomen die een korte lift nodig hadden. Een van de mannen vertelt over de Rila Monastery. Turkije heeft Bulgarije 500 jaar lang bezet en in die tijd schuilden de moniken in de Monastery, omdat de Turken daar niet ‘konden’ komen. In al die tijd hebben de Bulgaren hun eigen cultuur, taal en schrift behouden. Veel Bulgaren zijn nationalistisch en vinden het heel belangrijk dat je een goede indruk hebt van het land. Heel fijn, want zo raad iedereen je de mooiste plekken aan.


10 September, zondag - Dag 179 (Plovdiv)

Er lopen hier jongens rond die hun halve maandsalaris uitgeven aan de nummer één haargel van het moment, de hipste, nieuwste maar vooral duurst uitziende zonnebrillen en outfits zo strak dat ze van hun vijf jaar jongere broertje zouden kunnen zijn.
Ik voel me veilig in Plovdiv. Het is een fijne, precies groot genoege stad en we kunnen op een fijne plek slapen.

Af en toe besef ik niet dat mensen thuis ook veranderen en groeien. Ik had een rare droom waarin iedereen anders was dan voor ik vertrok en ik veel mensen niet eens meer herkende.
“ 'You’ve changed' he said, and I knew he meant for the better. But still I was not at ease. I felt something was off. His voice sounded different and his eyes were gleam. It did not suit him, I thought. He had also changed. “


30 September, zaterdag - Dag 199 (Mācin)

We zijn in Roemenië! Het voelt gek en rustig hier te zijn. Dit was het ‘doel’ vanaf het begin. Ik voel me hier heel goed. Ik weet niet of het komt doordat we al zo lang onder weg zijn, omdat ik uitkeek naar dit land vanaf de eerste dag of doordat ik gegroeid ben, maar ik weet dat het goed is. Er zijn hier prachtige mannen en de oude vrouwen lopen allemaal licht gebogen met doekjes om hun hoofd. Ik heb het idee dat iedereen voor zijn/haar dorp zorgt en wil zorgen. Als we door de bergen rijden met om de 5 minuten een ander klein dorpje van een paar meter lang, vind ik het fijn om naar de huisjes te kijken. Kleine huisjes van allerlei verschillende materialen, golfplaat, klei, beton, metaal en allemaal met een eigen mini-boerderijtje in de achtertuin. Het ruikt ook overal lekker, naar hout en kou en familie.

Florian liep net naar de rivier om een fles water te vullen en kwam terug met een beker vol levende vis, gekregen van Giovanni de Roemeen. We hebben allebei nog nooit zulke verse vis schoongemaakt, maar het ging verrassend goed!

Er lopen veel paard- en wagens op de weg. De paarden zijn heel mooi versierd en veel Roma’s dragen traditionele kleding, ik word er blij van.


3 Oktober, dinsdag - Dag 202 (Brasov)

Op onze slaapplek aangesproken door een man. Hij klopte ’s ochtends op de auto, dus we gingen er al van uit dat hij ons wilde gaan wegsturen. Hij begon zijn zin met “I live here..”, Florian en ik keken elkaar aan met een blik ‘oh nee, worden we nou weer weggestuurd..’. De man gaat verder “You need…”. Ik wissel weer een blik met Florian, we willen de mans zin al bijna af maken met ‘to leave.. ok.’. De man zegt “Water, or electricity?”. Florian en ik kijken elkaar aan vol ongeloof. We zijn gedurende de reis zo vaak weggestuurd dat we niet meer verwachten dat mensen aardige dingen gaan zeggen. Voelde een beetje confronterend, maar we waren vooral blij dat er mensen zoals hij zijn.

Hier in Roemenië zijn de knapste mannen die ik ooit heb gezien. Elke boer of schaaps herder heeft zo veel te vertellen. Je hoeft niet eens met ze in gesprek te gaan, maar je ziet het aan de doorleefdheid van hun gezichten.

Veel mensen dragen zwart en donkere kleren hier. Toch geeft het geen trieste indruk, zoals wat ik soms voel in Amsterdam. Ik denk dat het komt omdat hier de zon nog elke dag schijnt, maar ook door de mensen. Er is beweging, connectie, iedereen maakt een praatje met elkaar. Ik vind het een fijn land.

Ik voel me meer open en meer gesloten tegelijkertijd. Kan dat? Ik weet het niet, maar ik meen het te voelen. Ik voel me vaker, langer en sneller ergens op mijn gemak dan eerst. Ik heb meer het gevoel verhalen te willen delen en in het moment te zijn met iedereen, dan alles op te schrijven.