Hoofdstuk twee

Hoofdstuk twee speelt zich af in Slovenië en Kroatië. Beide landen waar we nog nooit geweest zijn. Het voelt fijn om in een ‘onbekend’ land te zijn, het zal nooit mee of tegen vallen. In plaats daar van kunnen we ons eigen pure beeld vormen en ontwikkelen. Het Sloveense landschap vind ik adembenemend. Af en toe moet je door een sneeuwstorm heen kijken, maar dat geeft dit land juist haar charme. Veel plekken zijn onaangetast door mensen en het hele land bestaat grotendeels uit groene bergen die oneindig lijken te reiken.

Het is nu wel zeker dat er een verband bestaat tussen ons fijn voelen en buiten de grote steden zijn. De meeste avonden brengen we door in de rust, tussen het groen of aan de kust en het is fijn.

Horizon
zonde van de zon.
Neem de warmte met je mee,
maar laat een beetje achter.
Net genoeg om me te laten wachten.
Op morgen, of een nieuwe dag,
waarop ik je weer aanschouwen mag.

Ik denk dat dit hoofdstuk over mensen gaat. We hebben veel mensen gezien, en er ook een paar leren kennen. Soms klikt het niet, en soms voel je gelijk dat je kunt opschieten met elkaar. Soms zie je elkaar maar voor een paar seconden en krijg je er een fijn gevoel bij.

Ik voel je blik
en wat ze doet.
Een paarse gloed,
die mysterie opwekt.
Ik weet dat je vertrekt.
et een lach, maar zonder woord,
gaan we beiden voort.

In Slovenië hebben we een groep mensen ontmoet, van verschillende uithoeken van de wereld. Zodra ik in een groep nieuwe mensen ben ben ik veel bewuster van mezelf dan bij vrienden, alleen of met familie. Ik heb dit vaak als negatief beschouwd, ongemakkelijk of ‘’awkward’’, maar ik heb geleerd er van te leren. Niet zo zeer mezelf de vraag te stellen ‘’wat vinden mensen van mij’’, maar ‘’ben ik op dit moment mezelf, luister ik aandachtig naar iemand en zeg ik wat ik wil zeggen’’. Nieuwe mensen zijn leermomenten. Ik leer van verhalen die ze vertellen, karaktereigenschappen die ze bezitten, maar vooral door op mezelf te letten tijdens een gesprek, bewust en in het moment. Ik voel me veel comfortabeler bij sommige mensen dan bij anderen, ik vraag me af waardoor dat komt, ik heb nog geen patroon weten te ontdekken. Ik weet wel dat ik blij ben, met de nieuwe mensen die ik in Slovenië ontmoet heb. Ik weet nu al dat wanneer ik ze weer ga zien, het goed is, hoe lang we elkaar ook niet gezien hebben. Mensen zijn belangrijk.

Ik Kroatië hebben we een groep Fransen ontmoet die elkaar hebben leren kennen onderweg. Het is heel fijn mensen met dezelfde levensinstelling te ontmoeten. We zien ze vaak een dag of twee en daarna reizen we weer aan paar dagen alleen. Een koppel is van plan redelijk dezelfde weg af te leggen als wij, dus die zien we nu regelmatig. Het is fijn als er iets ‘’gaande is’’ op sociaal gebied. Daarnaast ziet het er natuurlijk ook heel vet uit als je met een stoet van drie mercedes busjes over de weg gaat.

Mensen zijn belangrijk in deze positieve zin, maar ik kan ook van ze leren van iets wat op het eerste gezicht negatief lijkt. Het aspect van ‘vooroordelen’, ik word er door mezelf dagelijks mee geconfronteerd. Ik kan heel gefrustreerd raken als mensen niet van moois genieten, wat ik vaak denk te observeren. Ze lijken niet nieuwsgierig, naar dingen die ik zie en bijzonder vind. Ik zou willen dat ze dat ook zouden zien vanuit een kinds perspectief, zoals babies die met de grootste ogen naar de kleinste dingen kunnen staren. Ik ben zelf natuurlijk ook niet altijd alert en soms in een slechte bui, wanneer de wereld om me heen me iets minder kan schelen dan normaal, maar ik weet wel dat ik moois kan waarderen. In de vorm van muziek, dieren, uitzicht, interacties tussen mensen, bijvoorbeeld. Op deze momenten kijk ik vaak naar mezelf en mijn plaats in deze sociale wereld. Ik vind het niet mijn plaats om te bevooroordelen of voor anderen te bepalen of zij iets zouden moeten waarderen of niet. Wellicht halen zij genot uit andere zaken, waar ik de schoonheid niet van in kan zien. Misschien is het medelijden, dat ze simpelweg niet over de vaardigheden beschikken om moois te kunnen waarderen, of het is mijn egoistische zelf die wil dat iedereen het op mijn manier doet. Het gebeurt vrijwel altijd voordat ik me er bewust van ben. Ik zie het niet als iets goeds of slechts dat het gebeurt, ik denk dat het daar weinig mee te maken heeft, want het is. Desondanks zou ik wel willen werken aan verandering. Niet van gedachtes of manieren van doen van anderen, maar mijn eigen reactie daar op. Hoofdstuk twee gaat niet over mensen bedenk ik me, het gaat over een mens, het gaat over mij.

Vlak na het schrijven over mensen zit ik, kijkend naar Florian die muziek speelt op straat, wanneer er een meisje in een knalroze pakje vlak voor hem gaat staan. Onbeschaamd, zich niet bewust van menselijkheden als schaamte, ongemakkelijkheid, of bang wat mensen van haar denken. Ze kijkt om zich heen met dezelfde blik die ik in mijn ogen heb als ik mensen met omlaaggericht hoofd schoonheid voorbij zie lopen. Haar uitdrukking lijkt te zeggen ‘’zien jullie dit niet?!’’ en ze begint te dansen.



Liefs uit Dubrovnik, Kroatie