Mensen en warmte

Montenegro is warm en mooi, net als de mensen. Zoals iemand ons al zei voordat we het land binnen reden, de locals zijn hier heel blij met het toerisme en verhalen horen van mensen uit andere landen. Mensen maken heel snel een praatje met elkaar en begroeten elkaar met een kus, al vind ik zelf een knuffel persoonlijker en fijner, geeft het een knus gevoel dat iedereen elkaar begroet. Het is alsof ik iedereen een klein beetje ken, en iedereen zich er op verheugd elkaar, inclusief mij, een beetje beter te leren kennen. Noem het toeval, maar nu ik dit schrijf komt er een jongen bijna op mijn schoot zitten terwijl er naast mij twee bankjes vrij zijn, dat dus. De mensen zien er hier intens gelukkig uit en lijken me niets dan goeds toe te wensen met hun doordringende ogen die me na blijven staren als ik door hun kleine stadje loop op blote voeten.
Als ik de mensen van hier vergelijk met Nederland, voelen de mensen thuis opeens heel ‘afstandelijk’. Als ik de uitdrukkingen op mensen hun gezicht in Nederland lees als ik iets vraag of opmerk aan of tegen iemand die ik niet ken, krijg ik vaak een afkeurende blik. Ze geven antwoord, maar in hun ogen lees ik “Wat wil je van me?”. Ik maak me er soms zelf ook schuldig aan. Dat ik achterdochtig word als iemand naast me komt zitten, en een stukje naar rechts schuif op het bankje waar een vreemdeling net links naast me is komen zitten.

Ik begin me steeds meer bewust te worden van mijn liefde voor geuren, kleuren, gevoelens van binnenuit die opborrelen bij het aanschouwen van een landschap op een moment van rust na al het reizen. De geur die vrijkomt bij de eerste diepe teug adem die ik neem, de eerste keer de geur van het land kunnen ruiken. Die geur zal voor altijd verbonden zijn aan dat land en me herinneren aan dat ene eerste moment. Het landschap in Montenegro is vergelijkbaar met dat van Kroatie, maar het lijkt hier minder dicht bevolkt en het is een stuk groener. Zo ruikt het ook, niet naar mensen, maar naar het verwilderde groen te aanschouwen vanuit overal. We gaan steeds meer op zoek naar bijzondere plekken, we wandelen veel. De eerste spierpijn laat zich horen en het voelt goed. Om bezig te zijn, verder te gaan, te ontdekken en om dat samen te doen.

Helaas te vaak komen we op een plek waar we ‘’niet in mogen’’, omdat het prive terrein is, het een camping terrein is wat iemand geclaimed heeft, mensen hebben besloten dat een prachtig oud stuk land alleen te aanschouwen mag zijn als je een pak briefjes voor hun neus legt. Ik hou niet van regels en toch laat ik me er door tegenhouden. Door een angst die ik heel bewust wil overwinnen. Angst om in problemen te komen, bang voor autoriteiten vooral in een land waar ik niet vertrouwd ben. Het voelt zo stom om te schrijven dat ik daar bang voor ben, omdat ik streef naar een mij die dat niet is, maar ik ben het toch. Ik denk dat de onderliggende angst is de angst dat mensen boos op we worden, daar houd ik niet van.

Ons bezoek aan Albanië was kort. In Podgorica, Montenegro kregen we te horen dat we mochten vrijwilligen op het Tree of Life festival in Griekenland, dus we moesten Albanië een beetje snel passeren. Om eerlijk te zijn vond ik dat niet heel erg. Soms krijg je een onverklaarbaar gevoel bij een plek en soms bij een land. Albanië is een van die landen geweest waarvan ik veel verwachtte, en het was totaal anders. Wat goed is, want ik leer dat ik soms mijn verwachtingen opzij moet zetten en het over me heen moet laten komen. Dat heb ik nu niet gedaan, en nu heb ik een gemixt gevoel bij het land. Ik heb me op geen een plek helemaal lekker gevoeld. Er was altijd een angst, onrust en ik weet niet waar voor maar het voelde niet goed. De mensen daarentegen waren een van de fijnste mensen van de hele reis. Ze zijn over het algemeen niet rijk in geld, maar ze zijn enorm rijk, maar vooral gul in het uitdelen van glimlachen en een helpende hand. We stonden stil langs de kant van de weg, en misschien keken we verdwaald uit onze ogen, of ze herkenden ons kenteken als een die niet van daar kwam, maar we hoefden de weg niet eens te vragen, de mensen komen hier op ons af.

We zijn inmiddels in Griekenland. Ik heb sinds we de grens over reden zin om te doen. Alles te doen, beter te leren zingen, meer te leren over mijn dromen, zin om te creeëren en te delen. Ik word hier elke dag overweldigd door de schoonheid van het land, maar vooral overspoeld met een gevoel van geluk met wat ik thuis heb. Mijn familie en vrienden, alle mooie plekken die ik ken. Het geroezemoes van de toeristen in de zomer in elke taal behalve Nederlands en zelfs mijn werk waar ik zo veel mensen liefheb en ik mij zo geliefd voel. Ik voel me hier misschien wel het beste van alle landen waar we tot nu toe geweest zijn, maar Griekenland verdient zijn eigen blog.