Griekenland stapje voor stapje
Blijf op de hoogte en volg Sita
17 Juli 2017 | Griekenland, Thessaloniki
Ik voel bij Griekenland dat ik moet vertellen wat we doen, wie we ontmoeten. veel meer dan bij andere landen. Over de mensen, hoe ze zijn, wat ze doen, de kleine dingen die dit voor mij zo bijzonder maken. Tot nu toe heb ik het gevoel dat dat nog niet interessant is geweest om te lezen noch over te schrijven, ook al was het dat wel om mee te maken. Dus dat ga ik doen.
We zijn sinds we hier zijn allebei overweldigd door een wil naar creëren. We zijn samen veel bezig met muziek en het maken er van en het voelt goed om dat samen te doen. Ik ben zelf ook veel aan het schrijven, geen muziek, maar gedichtjes, teksten. Ik leer er ook van door dat de delen met Flo en hij die eerlijk tegen mij is, ook al vind ik het soms wel spannend.
We praten veel, over wat we willen. Of we verder willen en hoe. We hebben het samen vaak over reizen zonder auto. Ik fantaseer dagelijks, vooral nu na het lezen van ‘the outsiders’, over reizen met fiets. Ik denk dat je op die manier op plekken komt die je met de auto niet zou bereiken, dit geldt andersom natuurlijk ook. Ik wil graag Scandinavië zien, Florian is het met me eens. Ik denk dat dat na de winter de volgende stap gaat worden, maar dat is natuurlijk geen zekerheid. Ik heb er wel zin in, mijn verhalen creëren en verhalen van anderen achterna. Ik vind het fijn om over te dromen.
Dwaalland
Lijnen verdwijnen,
als een droom.
Alles kan en je vangt het licht
op iemands gezicht
die als je goed kijkt,
toch iemand anders blijkt te zijn.
Verwacht niets en alles
in deze wereld van verbeelding
Soms zijn al die dromen een afleiding van het nu. Ik droom ook vaak over Roemenie en dat ik het gevoel heb dat ik daar iets ga vinden. Ik zie voor me hoe ik een huis bouw, iets opbouw en de perfecte plek vind om dat te doen en te willen doen. Het is goed om te dromen, dat hoort ook bij mij, maar af en toe kan ik mezelf er in opsluiten en komen met die dromen ook zorgen over hoe en of ik ze ga bereiken. Als ik de dromen even van me af zet, kan ik weer genieten van het heden en besef ik dat kleine dingen me zo gelukkig kunnen maken.
Soms denk ik dat de zee me kan lezen. Ik heb een rare relatie met water. Ik hou niet van zwemmen, maar word wel kalm van de zee. Ik ben bang voor alles wat leeft in die diepte, maar ben er wel het meest nieuwsgierig naar. Ik stond in Nikiti, te genieten, van het geluid van de golven, verdwaald in een droom en wat ik al zei, met de droom kwamen zorgen, maar ze las me en stelde me gerust.
Laag over laag,
laat golven verdwijnen.
Onder een ander gordijn,
van weer iets nieuws.
Maar het nieuwe helpt,
het oude te vergeten.
Door het mee te spoelen,
terug in de diepte
van verre gedachten.
Alles wat overblijft is een schelpje
bedolven in het zand
en wat is ze mooi.
Ik ben heel erg onder de indruk van de mensen hier en van hoe mooi ze zijn. Ik word er blij van, want ik vind het fijn om omringd te zijn door mooie mensen. Ik denk dat ik mensen mooi vind als ze lachen, bezig zijn, er content uit zien, maar vooral verwonderd zijn. In Nea Moudania had Florian zijn grootste kinder publiek ooit tijdens het didgeridoo spelen op straat. Het was een mooi beeld, maar ik werd betoverd door een prachtig meisje met twee grote roze bloemen in haar haar die haar gezicht blootstelden. Ze keek verlegen, nieuwsgierig, vertrouwd. Ik glimlachte naar haar en ze greep haar vaders arm nog iets steviger vast, terwijl ze me grondig van top tot teen analyseerde. Toen ze bij mijn gezicht was, verscheen ook op de hare een glimlach en liepen we allebei een andere kant op.
Net als in Nikiti, waar drie meisjes giechelend op een stoeprand al een tijdje mijn kant op kijken, voor dat een van de drie besluit naast me gaan zitten zonder iets te zeggen, maar met een enorme glimlach op haar gezicht. De andere twee volgen snel. Ze snappen gelijk dat ik hun taal niet spreek, maar zijn toch zo enthausiast om van alles met me te delen. Eerst spelen we met zijn drieen met een groene bal, die vanaf dit moment de dapperheid van die kleine meisjes voor mij symboliseert. Geen angst voor contact, vreemden, maar in plaats daarvan nieuwsgierigheid, gulheid en vriendelijkheid. Daarna laat een van de meisjes me haar verzameling lichtgevend, geluidmakend, bellen blazend speelgoed zien, wat haar moeder verkoopt op straat. Ze pakt me bij mijn hand en we gaan naast het kleedje met al het speelgoed zitten. Een voor een krijg ik de dingen in mijn hand geduwd en in een taal van gebaren en gillen van het lachen als ik het fout doe, legt ze me uit hoe alles werkt. En ik kijk naar haar, en de blijheid die het haar geeft als ik uit mijn acties laat blijken dat ik begrijp wat ze bedoelt Ik word blij van die kleine dingen.
Een week lang hebben we in Nea Appolonia doorgebracht op het Tree of Life festival. Drie dagen werken, vier dagen dansen, dat was wel een goeie deal. Onze mede-vrijwilligers waren mensen van veel verschillende landen. Sommigen daarvan hebben me weer zo bewust gemaakt over onverklaarbare connecties die ik soms heb met iemand. Heeft diegene dat ook met mij? Heb ik deze persoon als eens eerder ontmoet, zonder het te weten? Misschien heb ik diegene wel gezien in een droom. Ik vind het bijzonder en ik geniet er van te ontdekken waar dit vandaan komt, maar ook van het niet weten.
Na het festival zijn we via Stavros gereden richting Sithonia en aan goede slaapplekken met de camper is hier geen gebrek. Vaak sta je tussen de locals, die op zijn minst groeten en vaak ook een praatje komen maken en je wat tips geven over de must-sees. Zo stonden we op het strand in Stavros en genoten we toen we de deur ’s ochtends opendeden van een groep lachende hoofdjes die in koor ‘’good morning!’’ riepen, waar wij op ons 'beste Grieks’ “Jasas!” op antwoordden. De Grieken spraken weinig Engels, dus communiceren met taal was er niet echt bij, maar zodra ze zagen dat we nog niet hadden ontbeten werd onze hele ontbijttafel volgezet met verse eieren van hun eigen kippen, geroosterde groene pepers met kaas, feta, bier en natuurlijk een ouzo om het allemaal weg te spoelen. De mensen zijn leuk hier en de toeristen die komen zijn leuk hier.
In Sarti (Achlada Beach) hebben we Juliana en Rafael ontmoet, die ons hebben meegenomen naar een ‘’geheim hippie strand’’ iets verder op. Dit is een strandje voornamelijk bekend bij de locals waar iedereen vrij kampeert en waar wij ook twee van de vier nachten voor het eerst in de tent hebben geslapen. De eerste keer ergens anders dan in de auto sinds bijna vier maanden. Tijdens onze eerste kennismaking met het strandje door een wandeling, vielen onze ogen op een jongen. Hij liep lenig op blote voeten over de stenen en door alle prikkende struiken, alsof het zijn thuis was. Als we hem voorbij zijn trekt Florian een moeilijk gezicht en ik vraag hem wat er aan de hand is. Hij zegt dat hij de jongen zeker weten herkende, maar hij kan het niet plaatsen. We besluiten wat te gaan eten bij de auto en we zien de jongen aan komen lopen. Hij stelt zichzelf voor als Rudolph en hij verblijft in de oranje bus naast ons, wat origineel een auto van een Frans wegwerkzaamheid bedrijf was. Na een kort gesprek komen we er achter dat hij een verkoper was op hetzelfde festival als waar wij een aantal weken terug ook waren en hij was ook op Boom in Portugal in 2016, waar wij ook waren. Flo en hij hebben toen in Portugal een heel kort gesprek gehad en Flo kon dat zich nog herinnen, alleen net niet genoeg om hem gelijk te plaatsen. Hij neemt ons mee voor een kijkje in zijn bus en laat ons zijn waar zien. (Het was minder ’sketchy’ dan het klinkt). Hij verzamelt bamboe in zijn eigen ontdekte ‘’secret bamboo forest’’ ergens in Griekenland en maakt er drinkflessen van, hij maakt firestrikers en flessen van uitgeholde, gedroogde, gewaxte en geschuurde pompoenen. Zijn auto lag er vol mee en er was net genoeg ruimte over om te leven. Ik vond het heel fijn om hem te ontmoeten, we hebben bijna al onze maaltijden samen gegeten en veel verhalen en ideeen gedeeld. Mijn kleine netwerkje en daarbij mijn verhalen worden steeds meer uitgebreid.
Mijn eigen verhaal wordt ook uitgebreid door te luisteren naar verhalen van anderen, zodat ik die op mijn beurt weer kan vertellen aan anderen. Juliana vertelde dat vrouwen niet op het eiland Athos mogen komen en iedereen zelfs een visum nodig heeft om er op te gaan. Er zijn wel boottours naar de berg, maar die mag je alleen nemen met een gids. Waarom niemand op het eiland mag wist ze niet precies te vertellen, maar zij had weer van een local gehoord dat er maffia praktijken gaande zijn op het eiland en ze niet willen dat mensen daar mee in aanraking komen.
Ze vertelde ook dat ze een man had ontmoet die al meer dan twintig jaar onder de bomen bij het strandje woonde. Hij zit vaak buiten te kijken naar de mensen die zwemmen. Ze had aan hem gevraagd wat het raarste was wat hij ooit had gezien. De man antwoorde ‘’Ik heb eens een vrouw gezien, die langzaam maar gecontroleerd de zee in liep. Tot ze ongeveer tot haar middel in het water stond, begon ze te schreeuwen en geluiden te maken. Ik keek naar haar, maar ze leek niet in gevaar, dus ik besloot haar niet te helpen. Na ongeveer een kwartier was ze uitgeschreeuwd en ik zag in de verte in het water iets bewegen. Het waren golven die op haar afkwamen met een grote snelheid. Naarmate de golven dichterbij kwamen, zag ik dat het geen water was, maar een enorme groep dolfijnen. De beesten zwommen om haar heen, lieten zich door haar aaien en speelden met haar.”
Ik was verwonderd door haar verhalen en hoe zij ze vertelde, niet alleen door de bizarheid er van, maar ook door haar enthausiasme. Verhalen delen is magie.
Na alle mensen die we in de afgelopen maand hebben ontmoet, verhalen die we hebben gehoord en alle plekken die ons zijn aangeraden, hebben we besloten naar het eiland Samothraki te gaan. Als we de verhalen moeten geloven is het een van de mooiste plekken van heel Griekenland, wij zijn benieuwd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley