Het dosa mysterie

In het begin van deze maand zijn we voor het eerst gaan eten in een restaurant in de stad. We gingen met Kumar, Renana en Lali nieuwe boeken halen in de boekwinkel in Pondycherry voor de bibliotheek van New Colors en daarna eten in het restaurant. Er zat niemand in het restaurant en de ober leek er totaal geen zin in de hebben. Nadat hij onze bestellingen had opgenomen zette hij heel hard de televisie aan, zodat we onder het genot van Indiaase videoclips konden genieten van het eten(wat er zo aan zou komen). Na een uur wachten begonnen we allemaal toch wel honger te krijgen. Nadat Kumar had aangekondigd dat we de bestelling wilde cancellen als we het eten niet snel zouden krijgen, was het opeens op wonderbaarlijke wijze binnen een paar minuten klaar.
Dezelfde wachttijd hebben we ook vorige week bij een restaurant in Auroville, maar dit had als reden(kwamen we later achter) dat ze het bestelde voedsel zelf bij een ander restaurant, op 20 minuten rijden, gingen afhalen. Waarom het verkrijgen van de rekening ook een half uur duurde is nog steeds een mysterie.


Sita heeft zich een paar dagen niet lekker gevoeld, maar er werd goed voor haar gezorgd. Omdat ze een beetje duizelig was in de ochtend, heeft ze op de kamer wat geprobeerd te eten. De eetlust was alleen ver te zoeken en dus hebben we de dosa 's nachts tussen twee bordjes in onze kamer laten staan. De volgende ochtend waren de bordjes lichtelijk verschoven, alsof iemand er aan had gezeten. Florian vroeg "Heb jij de dose vannacht opgegeten?" "Nee, hoezo?" "Hij is weg" "Nee, dat kan niet, ik heb er niets mee gedaan" Hij laat de bordjes zien en er ligt inderdaad niets meer. We kijken op de grond en zien een spoor tomatenchutney op de grond richting het luik in de vloer. Er gaan allemaal dingen door ons hoofd. "Misschien was het een gekko.." "Er zit een gemuteerde agressieve rat in onder het luik" "We hebben de deur vanmiddag open laten staan en toen is er iemand naar binnen gegaan. Toen hij ons hoorde aankomen is hij gevlucht in het luik en durfde vannacht niet weg te gaan, maar kreeg wel enorme honger" Nadat we de situatie geinspecteerd hadden, zagen we dat het spoor de stoelpoot op ging. Op de stoel stond Sita's tas. Langzaam met een stok probeerden we de tas te openen. We troffen een halve dosa aan in stukjes, met kleine hapjes er uit. Er naast lagen drollen die van een gekko leken te zijn. De opluchting was groot toen bleek dat het geen gekke Indier kon zijn die zich in ons luik had verstopt.
Een paar avonden er na hadden we een zelfde soort scene. Dit keer met snoepjes die in de kast lagen toen we wakker werden, terwijl we ze op de tafel hadden achtergelaten. Naast de snoepjes lag ook een plasje. Intussen hebben we ontdekt dat we rattenvriendjes hebben die elke avond even komen snuffelen of er wat te eten te halen valt.

We hebben onze eerste Indiaase bruiloft en verjaardag meegemaakt!
We waren uitgenodigd door Sudaka, een man wiens dochter een jaar werd. Hij werkt bij een van de plekken waar we wel eens lunch hebben. We trokken onze mooie kleren aan, want dat is hier gewoonte, en gingen met de hele familie en een nieuwe vrijwilligster naar de verjaardag. We wisten niet wat we moesten verwachten, maar tegelijkertijd hadden we ergens wel iets groots verwacht. Op weg er naar toe kwamen we al een aantal posters tegen van vijf bij twee meter, met foto's van het jarige meisje, haar een fijne verjaardag wensend. We kwamen aan bij het huis. Alles was mooit verlicht en er waren ontzettend veel mensen. Toen gingen we naar de jarige en gaven haar ons cadeau (het is normaal dat je geld geeft, zo'n 100 rps. +- 1 euro 30). Daarna zijn we met de jarige en haar ouders op de foto geweest. Toen werden we naar boven gestuurd, hier gingen we eten. Er stonden grote tafels klaar met papier als tafelkleed. Er zaten zo'n 50 mensen te eten. Het eten werd geserveerd uit enorme pannen. Zodra er een plek vrij was moest je rennen om een stoel te bemachtingen. Toen we zes plekken naast elkaar hadden gevonden kregen we elk een bananenblad waar rijst, papadum (een gefrituurde snack), enorm spicy sausen en een stukje cake op geserveerd was. Na de maaltijd zeiden we tegen elkaar "Nou, ik ben benieuwd wat er nu komt" ....en toen gingen we naar huis. Dit is hier niet onbeleefd, het is gewoonte dat je alleen even je gezicht laat zien, zo snel mogelijk je eten naar binnen werkt en dan weer vertrekt.
Bij de bruiloft was het redelijk hetzelfde verhaal. We kwamen, aten, hebben een aantal mensen gesproken en gingen toen weer naar huis. Alle vrouwen en kinderen waren enorm mooi aangekleed en na het eten gingen een aantal mensen met het echtpaar op de foto. Ook voor de bruiloft hingen er door het dorp levensgrote posters met een felicitatie. De bruiloft maakte een grootse entree, maar de meeste mensen bleven in de zaal zitten en hebben dit niet meegemaakt. Wij hoorden muziek vanuit binnen en liepen toen naar buiten om te kijken wat er aan de hand was. Het bruidspaar kwam aan in een witte jeep met achter op een van de grote bruiloftposters. De auto was totaal versierd met lichten. Voor de auto liep een optocht met mannen die muziek maakten, trommels en fluiten, en daar achter een groep vrouwen die voorwerpen met zich mee droegen die de goden representeerden, net als met de Pooja. Het bruidspaar kreeg ook een blessing van een vlam voordat ze de ruimte betraden.

Sita is voor het eerst bij Saddana Forest geweest. Dit is een plek in Auroville waar ze activiteiten organiseren voor kinderen. De kinderen van New Colors kunnen zich hier elke zondag voor opgeven en dan gaat er een vrijwilliger of lid van de organisatie mee. Zondag zijn we gaan zwemmen in de modderpoel.

Florian gaat maandag beginnen met een vast-periode van 40 dagen. Dit wil zeggen: weinig en simpel eten, op de grond slapen, niet scheren, koud douchen, speciale kleren dragen en het belangrijkste; een pelgrims tocht maken naar een tempel op een berg op 15 km loopafstand. Het hele proces wat aan de trip vooraf gaat heeft te maken met het reinigen van je lichaam en het leven zonder materiele dingen. Vrouwen mogen niet mee naar boven, maar Sita, Renana en Lali gaan wel mee met de reis. Het is in Kerala, een dag of twee rijden met de auto. Vanaf daar begint de looptocht voor de mannen. De looptocht en alle voorafgaande ceremonies doet Florian samen met Kumar.